İlk planım geçmişten başlayıp bugünlere kadar yazmaktı ama sanırım yapamayacağım. Dizi dizi günlüklerim, sayfalarca notlarım var ama dönüp okumak bazen canımı yakmaya devam ediyor.
Çok heyecanlı, çok keyifli, çok meraklı, çok korkutucu, çok sıkıntılı günlerdi...
Ama işte nihayetinde bitti.
Evet belki bitti, ama geçti demek için oldukça erken hala.
Yaşadıklarının hayatında izler bırakmaması imkansız zaten ama ben bunu atlattım artık bu geçmişle barıştım, hallettim demek zor. Bunu yapamadığını kendine itiraf etmek ise kimilerine göre zor. Ben kendimle barışanlardanım sanırım.
Atlatamadım kabul ediyorum... Ama sanırım güzel kamufle oluyorum...
Yıllardır yazarım, yazdığım kadar da okurum. Yazmadan sakinleşemeyenlerdenim. Belki de bu sayede tanıyorum kendimi. Yazıyorum sonrada dönüp okuyorum, bazen hemen ertesi gün bazense yıllar sonra... Orada bıraktığım "ben" ile yüzleşiyorum...
Neşeli başlamak isterdim bu defterime ama olmadı. Hayat yine izin vermedi. Aylardır onlarcası telef oldu bir hiç uğruna, akılsızlar sürüsü ise daha fazlası için can atıyor ne yazık. Bir oyundur oynanıyor, birileri gülüyor birileri ağlıyor, evladından oluyor.
Ne vatan; ne de canlar sağ oluyor.
İstiyorum ki burası benim oyun alanım, sakinleşme köşem, resimli, videolu, tavsiyeli günlüğüm olsun. En çok çocuklarımı, sonra biraz kendimi anlatayım. Kimse bakmazsa ben bakayım, kimse okumazsa ben okuyayım, kimileri ilgilenirse de bugün birini daha tanıdım diye şükredeyim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder